RENKLERİN DİLİ

[bahar]

Bir sonsuzluğun vardı
Adı: rüzgar kaçağı sacların
İki kere yağmur
Üç kere güneş

Bir ses acılıverirdi
Papatya göbeginden sarı

Bir kere bahar
Dört kere erguvan

Parmakların dökülürdü sıcak yaza doğru
(sercelerin uslu adı)
kıyıda kumla oynayan çocuk misali

dört kere anne
beş kere çilekli dondurma

bir kahkahayı muştulardı sözlerin
serin bir çınar gölgesinde demli çay kıvamında

iki kere umut
bir kere aşk

“mavi hüzünlü bir renktir” diyor tüm yalnızlar
oysa bir bilseler seni

üç kere gökkuşağı
üc kere koyu mavi
Bir kırmızı kazağın kolundan
Dökülmüş elin


Beş parmağın zamanı
Ve bes parmağın neşeli dağınıklığı
Ucunda toparlıyor bütün anılarını
Ah, biliyorum,
Kimse inanmaz buna ama
Kirmizi tırnaklar adsızlığı
Yavaşca okşuyor
Gururlu bir papatya tarlasını

[kuzeyinoglu]

[bahar]

~~~~ aNLaTMaK iSteDiĞiM SUSKUNLUĞUMSUN aRTıK ~~~~


An olur, deli sevdamın suskunluğunu yüklenirim bir başıma. An olur, buluşur yüreklerimiz en masum sevda yollarında. Umut ki, bitivermiş daha yolun en başında... Ne yolumdasın ne yolsun sen bana...
Bilmezdim ışıksız yollarda umuda kavuşmanın yorgunluğunu, Bilmezdim, umudun bir rengininde siyah olduğunu.



Gece olur, en parlak yıldıza takılır dalar gözlerim... Gece olur, aniden kayar gider yokluğuna yıldızım. Gölgen ki, düşüvermiş kalbime.. Ne yakınsın ne uzaksın sen bana.
Bilmezdim hayalinin aynalarda da konuştuğunu... Bilmezdim, gözlerinin gökyüzünde de durduğunu.


Gün olur, buz dağından kopan bir buz parçası kadar soğuk,
Gün olur, ısıtır evrenimi güneşimin içime çizdiği ufuk... Sevgin ki, yakıvermiş ateşiyle, Ne sıcaksın ne soğuksun sen bana..
Bilmezdim sevginin de ateşten bir gül olduğunu.. Bilmezdim, gökkuşağınında çiçek gibi solduğunu.


Mevsim olur, damarlarımda dolaşan kan cehennem sıcağında kavrulur. Mevsim olur, yüreğimde kopan fırtınalar kızgın çöllere savrulur. Şefkatin ki, sarıvermiş ruhumu... Ne ellerindeyim ne ellerimdesin sen bana...
Bilmezdim yağmurun suyuda hasretiyle kuruttuğunu, Bilmezdim, çölde gezinen yaralı bir ceylanı yüreğinden vurduğunu...


Neşe olur kahkahalarla ağladığıma güler geçerim... Neşe olur, mutluluğu martıların sesinden dinlerim.
Gülümseyiş ki, dönüvermiş hıçkırığa içimde... Ne yalansın ne doğrusun sen bana...
Bilmezdim bir gülümseyişin kadehlerde gözyaşı sunduğunu. Bilmezdim, dudaklar gülümserken yüreğe kan dolduğunu.


Son olur, ayrılık heceleri bir bir kıyıya vurur... Son olur, sözler biter şiirler nağme nağme konuşur. Adın ki şiir oluvermiş dudaklarımda, Ne aşkımsın ne canımsın sen bana....
Bilmezdim her aldığım nefeste ölümü soluduğumu...
BİLEMEZDİM...!!!

[bahar]

[Pembe-Patikli]

guzel siir

[bahar]

Bir sevgiyi başlatan neydi yalnız atan bir yürekte.. Neydi, sakin bir çayken deli bozuk ırmağa çeviren? Yükseklerinde özlemin ; eriyen arzular mıydı ,magmada biriken kızgın lavlardan mıydı yoksa hepsinin nedeni... Neydi ? Kim cevap verebilir ki bu basit soruya. Belkilerle başlayan cevapların ardılı yine soru işareti değil mi..



Ve neden düşünün, neden birden değişiverir insan başka bir yalnızlıkla ısındığında, rüzgarın alıcılığında kaybolan düşleri..



Sevmek; ne güç şey oysa ölesiye değil ama öylesine sevmek.. Sadece insan olduğu için birini sevmek sıfatsız, çünküsüz, eğersiz . Belki insanların, duyguyu yok olan dinozorlar gibi görmeye başladığı günümüzde yok bu saydıklarım; hepimiz birilerini bir şeylerden dolayı sevmedeyiz kim bilir ama hala ismi yoksa o bir şeylerin umut var sayılmaz mı bizler için..