EŞİĞE YAKIN YERDEN AŞINIR KAPILAR

[^^KaRaYeL^^]

EŞİĞE YAKIN YERDEN AŞINIR KAPILAR

"İki çocuk rahatlıkla sığdığımız kapının eşiğine
Kendi başıma zor sığıyorum bugün
İnsan büyüdükçe yalnız mı kalıyor ne?"
Sunay AKIN

Aralık bir kapı görmeyiversin kediler, hemen eşiğini atlar, sessiz bir tavır ve usulca bir gayretle süzülüverirler içeriye doğru, şefkate muhtaç olduklarında… Ama çoğu zaman bu şefkate süzülüş yüzünden yanlış anlaşılır daha ilk miyavlamalarında, çarçabuk bir azarla kapı dışarı ediliverirler, eşiğini atladıkları kapıdan…

Bu süzülüşteki tek maksat minnetleridir oysa kapısında büyüdükleri eşikten kapı dışarı edilirlerken düşünülmez bile, bu süzülüşte saklı olan minnetleri! Sunmaya hasret kaldıkları minnetleri!

Kapılar!

Ya bu minnete hasret kalan kapılar!

Unutulmuşluklarını rüzgâra bırakan kapılar!

Hazin bir gıcırtı ve inlemeyle vefaya hasret kalan kapılar!

Minnetini göstermek isteyen kedilerin, kapı dışarı edildikleri andaki miyav sesini taklit eder gibi menteşeleriyle inleyen kapılar…

Bizler!

Önce kapı açarız, kapı komşumuza. Kapısında büyüdüğümüz eşiklere, kapı yoldaşı oluruz yaşamdan anları ortak paylaşırken. Eşikler aşındırırız, muradımıza nail olmak isterken… Sonra tüm bu eşikleri bir bir terk edeceğimiz aklımızın ucundan bile geçmez. Oysa “son eşik” son kapıda bile vefasızlık sunduğumuz kapıların, vefasına muhtaçken…

Şimdi, eşiği aşılmayan hatta hiç aşınmayan kapılar değimliydi bize vefayı öğreten! Önce tek eşikten geçip, dededen nineye, nineden toruna, tek çatı altındaki hanemizin eşiğini yani kendi eşiğimizi; sonraysa kapısında büyüdüğümüz eşikleri bir bir atladık! Terk ettik!

Vefayı kapı dışarı ettik!

Yaşamımıza kapı açan tüm bu kapılara sırtımızı dönüp, vefasızlığı sunarken bizler, duymaz oluruz unutulmuşluklarını rüzgârın uğultusuna bırakan kapıların hazin inlemesini. İnce bir sitemdir bu aslında, bir zamanlar kapısını aşındırdığımız eşiklerden yükselen.

Eşik neleri, nasıl içli anlatır ki kapısı böylesi serzenişten dile gelir zamanla ince bir sitemle, içli bir niyazla…

Resmi büyütmek için üzerine tıklayın.

Hiç düşündünüz mü ki neden inler kapılar böyle ve neden eşiğe en yakın yerden çürümeye başlar! Eşiği aşınmadığı için…

Eşiğe yakın yerden aşınır kapılar…

İnsan büyüdükçe yalnız mı bırakıyor ne?

Resmi büyütmek için üzerine tıklayın.

^^KaRaYeL^^,2008


Not:Bu yazı YOMRAHABER GAZETESİ, Temmuz 2008 Sayısında yayımlanmıştır.

[LaZKoPaT]

Bir tema ancak bu kadar guzel islenir...bu kadar zevk verir okurken,ve dusundurur.Paylasim icin tesekkurler KaRaYeL.

[_DESTiNA_]

lazkopat ne güzelde söylemişsin..kareyel e bu konuda söylenecek söz bulmak bile güç..okurken aklımdan köyde kapınıni eşiğinden hiç dışarı çıkmayan hatta içeri kadar gelip başını usulca ayağımıza doğru sürtüp sevilmeyi bekleyen,şevkat isteyen sevimli kediler...onlara kıyılıpta kapı dışarı edilirmi hiç