DERTLER RENK RENK ...ACILAR ÇEŞİT ÇEŞİT...!

[Askin-Elif-Hali]

İçinden çıkılmaz çileler, solduran sancılar, inleten elemler, ilmik ilmik süzülen üzüntüler, üzerinden silindir gibi geçen gamlar…

Yük ağır, yalnızlık daha ağır…

Yalnızlık ağırlığıyla yürümek yoruyor, keder kelimeler kalbi kanatıyor…

Kanatlar kırık, rüzgâr esmiyor, neşe yağmıyor…

Umut bulutlar uzakta, eller boş, yürek sızı dolu…

Çağlayan acılar ağlatıyor…

Yalın ayak koşturuyor; yetişemediği serap sevgilerin peşinde…

Ayağı kanıyor, yüreği yanıyor…

Yağmurlar nerdesin? Buzdan canlar, camdan evlerde yaşıyor ruhunun üşümüşlüğünde…

Toprak cana, canın toprağına sığınmak, sancılarını dindirmek diliyor;

dil suskun, gönül suskun, gül solgun…

Sokaklar sıkıyor, caddeler cezp etmiyor, şehir neşe vermiyor…

Dertlerin daralttığı, kederlerin kapattığı dar geçitler geçit vermiyor…

Yüzü yırtık, yüreği yırtık, yürüyor yine de…

Kabuk bağlamış kederler, düğüm olmuş dertler, dönmeyen çare çarklar, açılmayı bekleyen kapılar, akmayı bekleyen bereket nehirler…

Bekletip de gelmeyen vefa, yanından ayrılmayan cefa, “canım” diyen cansız sözler, canım; bu kafes dar mı geldi sana?

Dertlerden dertlere sığınmak, cefalardan cefalara bürünmek,

çaresizliği çare diye içmek, kurumuş umutları dişlemek,

düşleri gerçek gerçekleri düşmek görmek, düşmeye göresin; elinden tutan kim?

Kimsesizlikte kendine konuşmak, kar etmeyen kalabalıklardan kendine koşmak, suskunlukla söylemek; teli kopuk saz başka ne yapsın ki?

Gece suskun, ay renk vermiyor, yıldızlar yar değil, yollar kıvrım kıvrım, yalnızlık yanı başında;

yürü yürü yürü, yol bitmiyor…

İstersen bir türkü tuttur:

“ uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece”

“ bilmiyorum ne haldeyim, gidiyorum gündüz gece”

ne çare…

Duran ve dinleyen olmadıktan sonra…

Dur ve dinle öyleyse;

sessizliğin sesini, kederin kalbini, elemlerin inlettiğini, gecenin dillendirdiğini, rüzgârın söylediğini, yıldızların yaldızlı sözlerini;

diyecekler ki :

“ benim sadık dostum kara topraktır”…

Dinleyemiyorsan, ömür perdeleri kapanırken

“biz dünyadan gider olduk, kalanlara selam olsun”

diyemez, sonsuzluk sabahında selamla dirilemezsin…

Dileklerin dirildiği, duaların cevap verildiği diyarda, melek kanatlarla uçamazsın…

Saf sevgiyi, sınırsız şefkati, perdesiz güzellikleri, gecesiz gündüzleri, güneşin sönük kaldığı aydınlığı, sevincin çağlayışını, coşkunun parlayışını, yalnızlığın uzaklaşması yârin yakınlığını, elemsiz lezzetleri, kedersiz kavuşmaları, gönlün gönüllü gülüşünü hissedemezsin…

Hislerin perişanlığını, zihninin karanlığını, düşüncelerinin donukluğunu yırt; altından ümit filizlerin çıkışını seyret…

Sonsuz süruru düşün; düşlerinin derinliğinde, hislerinin enginliğinde… Karanlığın kara toprakta kayboluşu doğsun zihninde, fikrin fezaların üstünü seyretsin…

Anla ki her şey seyirlik ve geçici…

Geçtiğin dikenli yolları, aldığın elemli nefesleri boş sanma;

bir sabah doğduğunda, her şeyin dili çözülecek, şifreler açılacak, kapılar kalkacak, duvarlar yıkılacak, her şeyin anlamını anlayacaksın…

Can evinden, canlar cananına kirli kanatlarla uçamazsın…

Anla ki kader, kederi, kirli kanatları temizleyesin diye veriyor; bana çabuk, bana rahat gelesin diye…

Ey kaderin sahibi… Kolaylaştır, güç ver güçsüzlüğüme…

Elimden tut yalnızlığımın…

Şefkatinle okşa kalbimi, rahmetinle sar yaralarımı…

Sevginle sık ruhumu, sana sevgim çıksın…

Çıkılmazlıklardan çıkaracak, düşkünlükten yüceltecek, perişaniyetimi giderecek yalnız sensin…

Kanatlarımı kuvvetli kıl ki kolay kavuşayım sana…

Gurbet gülünün dikenleri kalbimi kanatıyor, kalbim sana emanet, ey kalbimin sahibi...!