FARKINDA OLMALI İNSAN ...(nankör olmamalı...)

[RaMLe]

Hayatın önemini,anne karnına sığarken;

Dünyaya neden sığmadığını.

Ve en sonunda;

Bir metrekarelik yere;

Nasıl sığmak zorunda kalacağını farketmeli.

Henüz bebekken dünya benim dercesine

Avuçlarının sımsıkı kapalı olduğunu;

Ölürken aynı avuçlarının herşeyi bırakıp gidiyorum dercesine

Apaçık kaldığını farketmeli.

Hiçbirşeyin kalp kırmaya değmeyeceğini bilmeli.

Değerli şeylerin değerini bilmek duasıyla,

[zafersoy]

bence dünyada en değerli şey ana...seni karnında taşıyıp dünyaya getiren sonada üzerine titreyen ana..yüreği dünyalara sığan anaların ellerinden öpüyorum..
ramle teşekkürler emeğine sağlık..yazdığın yazı hayat ile ölüm arasında olan hadiseydi yanılmıyorsam ama bana değer verdiğim şeyleri çağrıştırdı ondan yukardakini yazdım...
izlediğim bir görüntü vardı..çocuk saat gece yarısı üçte korkuyla yataktan fırlıyor ,kabus görmüş hemen telefona sarılıyor annesini arıyor..annesi onun çektiği korkuyu yüreğinde hissediyor sıkıntısını paylaşıyor ve çocuk tekrar uyuyana kadar annesi konuşuyor..bir müddet sona annesi çocuğun sesini dumak istiyor bir gün gece yarısı annesi oğlunu arıyor..çocuk telefonu açıyor annesi olduğunu öğrenince ''anne bu saatte neden rahatsız ediyorsun ne sıkıntın varsa sabah konuşuruz diyor''..annede yüreği buruk bir şekilde telefonu kapatıyor.....
ramlenin yazısını okuyan herkes eline telefonunu alsın ve değer verdiği kişiyi arayıp hal hatır sorsun
emeğine sağlık ramle........

[EL-Mecnun]

insanın bu imtahan dünyasinda yolunu şaşırmaması elde değil allah şaşırtmasın.
insanın arzuları hiç tükenip bitmek bilmez.
şükretmek lazım allah bu dünyadayken çok şükredenlerden eylesin.
imanı bütün göçmemizi nasip eylesin.
( fark etmeyene fark ettirmek lazım , bilen ile bilmeyen bir olurmu )
Amin

[gursoyt]

Teşekkürler RaMLe bu güzel paylaşımınız için.

Elimizdekinin değerini, onları yitirmeden anlayabiliyor muyuz ki?

İnsan nefsinin tatmin olması mümkün değildir, sürekli hırs içinde didinir, kalp kırar, savaşır. Birçoğu, kaçınılmaz sona, sürekli, ahiretteki hazinesinden harcayarak ulaşır.

"Kılıç yarası iyileşir ama dil yarası iyileşmez" der bir atasözü.
Mutsuz ettiğimiz birisinin yanında, nasıl mutlu olunabilir ki?

Paylaşamadığımız nedir ki? Elimizdekinin kıymetini, onları kaybetmeden anlayabiliyor muyuz?

Mevlana Celaleddin-i Rumi'nin, düşündürücü bir menkıbesi vardır:

Hazreti Mevlana' nın dostlarından birisi kıtlıktan ve yoksulluktan sikayet eder. Bunun üzerine Hazreti Mevlana, Hazreti Peygamber zamanındaki bir olayı örnek verir. Hazreti Peygamberin sahabelerinden birisinin iki ay yetecek unu vardır. Kıtlık oldugunda ev halkının yiyecek sıkıntısına düsecegini söyleyip üzülmesi karsısında, Hz. Peygamber, elinde bulunan unu pazara götürüp satmasını ve tevekkül etmesini ister. Sahabe pazara unu götürdügünde una hiç talip çıkan olmaz. Birisi,"Bir aylık gıdam var.", bir digeri "İki günlük", bir baskası da ,"Bir lokma gıdam vardır. Gece orucumu açarım. Bana gerekmez." der. Bunun üzerine Hazreti Resul, "İki aylık gıdan oldugu halde sikayet etmede haklı mısın?" buyurunca sahabe utanıp elindeki unu ihtiyaç sahiplerine dagıtarak tevekkül eyler.

Yunus Emre'nin harika sözüyle bitirmek istiyorum
"Gelin canlar bir olalım, sevelim, sevilelim. Bu dünya kimseye kalmaz."

[eliferdem]

söylenecek söz kalmamış hepinizin yüreğine sağlık (: