HER TÜRK ASKER DOĞAR - Hasan BEŞER

[^^KaRaYeL^^]

HER TÜRK ASKER DOĞAR…

Türk milletinin çok önemli bir özelliği “ordu millet” olmasıdır.

Ordunun temelini oluşturan erkek evlatların değerli olması bundandır. Dede Korkut Hikâyeleri’nde bu husus açıkça görülür. Boğaç Han hikâyesinde Bayındır Han beyleri için bir toy düzenler. Gelen beylerin hangi ölçütler çerçevesinde ağırlanacağı hikâyede şöyle anlatılır:
Kalkarak Han Bayındır yerinden doğrulmuş, bir yere ak otağ, bir yere kızıl otağ, bir yere kara otağ diktirmiş. “Oğulluyu ak otağa, kızlıyı kızıl otağa, oğlu kızı olmayanı kara otağa kondurun; kara keçe altına döşeyin, kara koyun yahnisinden önüne getirin, yerse yesin, yemezse kalksın gitsin. Onun ki oğlu kızı olmaya, Tanrı Teâlâ ona beddua etmiştir, biz de beddua ederiz” demiş. Ben varınca gelerek karşıladılar kara otağa kondurdular, kara keçe altıma döşediler, kara koyun yahnisinden önüme getirdiler, “Oğlu kız olmayana Tanrı Teâlâ beddua etmiştir; biz de beddua ederiz, böyle bil” dediler.

Dikkat edilirse en büyük itibar oğlu olanadır: “Oğulluyu ak otağa, kızlıyı kızıl otağa, oğlu kızı olmayanı kara otağa kondurun…”Bunun bir ayırımcılık olarak kabul edilmemesi gerekir. Türk tarihinde böyle bir ayırımcılığın olmadığını tarihe meraklı herkes bilir. İtibar, aslında erkek çocuk dolayısıyla askeredir…

Yahya Kemal, SÜLEYMANİYEDE BAYRAM SABAHI isimli muhteşem şiirinde Türk milletinin “ordu millet” olgusuna vurgu yapar:

“Ordu-milletlerin en çok döğüşen, en sarpı
Adamış sevdiği Allah'ına bir böyle yapı.”

Askerlik, o kadar olmazsa olmazdır ki, memleketimizin pek çok yöresinde askerliğini yapmayan kişi adam yerine konulmaz ve askerlik görevini ifa etmeyenlere kız verilmez.

Askerlik görevini yapmak üzere kışlaya gidecek gençler, büyük şenlikler yapılarak asker ocağına gönderilir. Fidan boylu yiğitlerin ellerine kına yakılır. “Vatan, sana canım feda!” diye haykıracak yiğitler, baba ocağından, ana kucağından peygamber ocağına uğurlanır.

Ana yüreği yufka olur. Kınalı kuzuların ardından türküler yakılır. Asker ettiği yavrusunun beşikteki bebekliği aklına gelir. Bir hüzün yumağı içinde düğümlenir:

Eledim, eledim höllük eledim,
Aynalı beşikte canan bebek beledim.
Büyüttüm, besledim asker eyledim,
Gitti de gelmedi canan buna ne çare…
Yandı ciğerim de canan buna ne çare…

Bir güzel simâdır aklımı alan,
Aşkın sevdasını canan sineme saran,
Bizi kınamasın ehl-i din olan,
Gitti de gelmedi canan buna ne çare…
Yandı ciğerim de canan buna ne çare…

Asker ocağı, aynı zamanda Peygamber ocağıdır. İnsanlar orada sabretmeyi, sırada beklemeyi, zamanında yatıp kalkmayı, planlı programlı yaşamayı öğrenirler.


Silah kuşanıp eğitim alanına çıkıldığında,
“Ay akşamdan ışıktır, yaylalar yaylalar…
Yüküm şimşir kaşıktır, diloy diloy yaylalar…”

Türküsü eşliğinde, yürekler gümbür gümbür eğitim yapılır.
Sonra yürüyüş düzeninde “Her Türk asker doğar!” nidasıyla uygun adım yürümek Mehmetçiği Türklüğüyle gururlandırır.

“Vatan, sana canım feda!” diye kükreyen aslanların önünde hangi güç durabilir; hangi kahpe bu sesi duyduktan sonra rahat uyuyabilir?
Kahraman Türk evladı gerektiğinde gözünü kıpmadan vatan için şehadet şerbetini içer; canını vatanı uğruna feda eder!

Çanakkale Savaşları sırasında Atatürk, savaşın en çetin, en kanlı bir safhasında Mehmetçiğe şöyle seslenmişti: “Size ölmeyi emrediyorum!”Türk kumandanından başka bir kumandan “Size ölmeyi emrediyorum!” diyebilir mi? Türk askerinden başka bir asker bu emre itaat eder mi?

Mehmet Akif, bu eşsiz kahramanlar için ÇANAKKALE ŞYEHİTLERİNE isimli eserinde şöyle diyor:

“Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna ya Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdad inerek öpse o pak alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi...
Bedr’in aslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
“Gömelim gel seni tarihe” desem, sığmazsın.”

Biz işte böyle bir milletiz…

Vatana kurban olan, en yüce makam olan şehitlik mertebesine ulaşan yiğitler, bir gül bahçesine girercesine kara toprağa girerler…

Girerler ki ezan susmasın, bayrak inmesin! Bu vatan, ebedi Türk yurdu kalsın; geride kalanlar hür yaşasın, rahat etsin…

Atalarımız “sayılı gün, çabuk geçer” demişler.

Sayılı günler, bir gün biter, vatan borcu ödenir.

Ama koç yiğitler, vatan borcunu ödeyip döndüklerinde hem çok önemli bir borçtan kurtulmuş olurlar, hem de itibar kazanırlar.

Askerde alınan unvanlar bazen ömür boyu sürer gider.

Sınıfına göre unvan alır; Topçu Osman, Sıhhiye Ali… olur.

Rütbesine göre unvan alır; Hüseyin Onbaşı, Mehmet Çavuş… olur.

Vatan borcunu tamamlayanın yerine, sırası gelen asker ocağına çağrılır.
Bu döngü binlerce yıldan beri devam eder.

“Her Türk asker doğar!”, asker olarak yaşar. Her zaman göreve hazır bekler. 70’lik dedelerin dar günlerde “Bizi de askere alın; şu hainlere haddini bildirelim!” demeleri boşuna değildir.

Aralık 2008’de vatan borcunu ödemek üzere askere çağrılanlar arasında büyük oğlum da vardı.

Oğlum, yedek subay adayı olarak önce Samsun’a gitti. Sınava girdi; sınıfı belirlendi. Sonra da vatan borcunu ödemek üzere onu İzmit’e gönderdik.
Oğlumu peygamber ocağına uğurlarken o kadar çok gururlandım ki sevincimden gözyaşlarıma hâkim olamadım.

Evlatlarımızla ne kadar gurur duysak azdır.

Tüm Mehmetçiklere “hayırlı teskereler” diliyorum.


Hasan BEŞER