GİT DİYORUM...!

[Askin-Elif-Hali]

”Hiçbir kelime senin adın kadar yer tutmadı dudaklarımda..
Hiçbir insan senin kadar yakışmadı alın yazgıma..
Ama başaramadık bu sevdayı yaşatmayı..
Başaramadık işte..”
Biz seninle hiçbir zaman aynı cümlenin içinde bile anılmadık...
Ne ben acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim
Ne de sen mutluluklarımın gizli öznesi olabildin..
Biz sadece hasrete prangalı iki yürek olduk....
Biz ayak uçlarındaki karlara aldırmadan güneşli sabahlara doğmayı özenen iki deli gelinciktik..

Zamansız açtık baharlara..
Zamansız uyandık kış uykularından..
Birbirimizin yüzünde gördüğümüz gülüşleri bahar sandık...
Oysa biz kökleri toprakta kalacak bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe gülümsemesi kadar imkansızdık…

Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik
zannederken sırtlarımızın arasına örülü hasret duvarlarını göremedik..
Belki de görmek istemedik..
Ne zaman duvarları aşmak istedik işte o an esir düştük imkansızlığa…
İşte o zaman yenik düştük zamana..
Senle ben , hiçbir zaman “biz“ olmayı başaramadık…
Başaramadık işte..
Belki de seninle biz ayrı cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık…
Kendimizi hep aramıza örülmüş
hasrete kılıç sallar bilirken meğer biz kendi yüreklerimize kılıç sallamışız…

Hadi git sevgili.. Rüzgara karşı savaşmayı bırak… Hadi git..
Dağlar devrilmişken omuzlarıma, yalnızlık düşmüşken sokaklarıma git..
Git diyorum sana...
Kapıyı biraz arala ve git.. Bana verdiğin ne varsa her şeyi topla ve git..
Bekletme ” seni" bekleyenleri…
Bekletme kapımda beni sonsuzluğa gömecek yetim kelebekleri…
Hadi git..
Her harfine ölümler beğendiğim adımı dudaklarımdan sökerek git..
Bana çıkan tüm sokakları sil adres defterlerinden..
Yaşayıp da kendi yüreğine bile ispat edemediğin bu sevdayı
“ mutluluk bakiyelerden” düş gayri..
Gözlerime demir pervazlardan ölüm göz
kırpıyorken durma git …


Hadi git sevgili...
Adınla başlayıp adınla bitiremediğim cümleler kadar yalnız bırak beni..
Durma karanlıklarımda, durma hatıralarıma.. Git sadece..
Bırak hayat boyu sensizlik yerine ölümler diz çöksün ayak dibime…
Bırak günahların dökülsün soğuk ellerinin gezindiği kücük avuç içlerime..
Hadi git sevgili..
Biz seninle rüya olmaktan öteye geçemedik.. Hiçbir zaman acıyı
sırtlanıp mutluluğa gülümsemedik.. Hadi git…Dudaklarında daha fazla
kanamasın pişmanlıkların. Daha fazla ağlamasın hatıraların.. Hadi git sevgili..

Hadi git..Çıktığın kapıdan ölüm gelsin ayak uçlarıma..
Bırak gözlerin mapusluğum, yüreğin sonsuzluğum olsun..
Hadi git…
Durma sabahı olmayan karanlıklarımda..
Daha fazla üşütme ellerini karı, boranı eksik olmayan kışlarımda...

Daha fazla bekleme yamalı cümlelerimde. Git diyorum sana..
Git.. Beni “ bana “ bırakma…Hadi kapıyı arala ve git.. Kapat tüm ışıkları..
Ve git hadi.. Çıktığın kapının ardından ölüm gelsin gayri..


Şimdi git…
Unut ismimi…
Unut yeminlerini….
Seni hiç sevmediğimi farz et…
Bu sevdayı hiç yaşanmamış kabul et..
Demir kapımı “ ölüme “ arala ve sessice git…

Git diyorum…
Sadece git…
Ardından ölüm gelsin ayak uçlarıma..
Sana kavuşmayı bilmese de ,
Seni severken “ ölmenin gururunu “ yaşasın bu yürek…
Çünkü; sen benim,
“ÖLÜM İLE HAYAT ARASINA ÇİZEBİLDİGİM TEK MUTLULUGUMSUN”...!!!!

[FAYDIN]

Emeğine sağlık Aşkın -Elif-Hali , bu güzel paylaşımına karşılık ben de beğendiğim bir şiiri paylaşmak istiyorum...



ŞİMDİ GİTME YAR

Sen bir kitap kapağı gibi kapamışken adımı, ben her sözcükte seni okuyorum harf harf…

Tümcelerimin boyun büküşlerine aldırma yar!
Gözü yaşlı satırlarımın k(c)an döküşlerinde büyütüyorum keşkelerimi…
Harflerimin ayağı kayıyor uçurumlarından.
Oysa sen bir liman sakinliğiydin yüreğime…
bir gün batımı huzuru…
uçsuz bucaksız bir özgürlüktün mavilerime…
ateşe verdin kıyılarımı apansız, sinsice…
züleyha’nın kaderine razıydım Yusuf(um)sun diye…
peşinden koşmaya, kınanmaya, dile düşmeye…
nerden bilirdim dil(in)den düşeceğimi?

Bir sözünle ateşe verdin uğruna ödenen bedelleri…
Gitme demem, git şimdi!
Bir metalin içine bindirip vedalarını, son bir kez kokunu çekmeden tiryakiliğim, son bir kez düşmeden kollarının girdabına, bir buseyi çok görüp alnıma, en kara yazgıları sür de git!..

Son fethedilen miyim meçhul ama, sen son Fatih’im…
Bilsen, kaç varlığa hiçlikti fetihlerin…
Ama dur, gitme!...
Şu topraklarımda dalgalanan sancağını indir, öyle git!
Yüreğimden sevdanı, dilimden adını sök de git!
Ciğerlerimden kokunu, gönlümden gözlerinin okunu çek de git!
Sözlerimi esaretten kurtar, dilimi çöz de git!

Kaç kez uğurladım seni bu kentten? Kaç kez boynu bükük bıraktın ardından el sallayışlarımı garlarda?
Dönüşünün umuduyla gidişine dayanamazken, bu müebbet vedaya nasıl dayanırım söyle?
Ah yar…
en yakınımken uzağımdın. Şimdi benden öte bensin ki, ben bana t-uzağım…

Kin tutmaz kalemim, bilirsin.
Sen kapatsanda c-ismimin üstüne son sayfanı, bu masalın devamını bir ömür bekler yüreğim…
Sana git diyebilmek için kaç alfabe satın aldım z-amansız pazarlıklarla bilsen.
Tüm kırgınlıklarımı çıkarıp kumbaramdan saydım, bir “git” etmedi.
Yanında “me”si olmayan bir git yakıştırılmadı sevdama…
Ama çok istiyorsan, işte orda; alfabemin kıyısında bir “git”…
Eksik, mahzun, çaresiz…
İster al git, istersen k-al git-me Yar!...

Yar demişim sana… yokluğun dipsiz bir yar! İşte, diz çöküyor sevdana yüreğim, gitme!...
Gitme, sensiz ıssız bu diyar…



Kahraman Tazeoğlu