MEVLANA

[ZaKDaRiZa]

MEVLANA
Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.
Işığı gördüm, korktum.
Ağladım.

Zamanla ışıkta yaşamayı ögrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladim sevdiklerimi. ..
Ağladım.

Yaşamayı ögrendim.
Dogumun, hayatın bitmeye başladığı an oldugunu;
aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar oldugunu
ögrendim.

Zamanı ögrendim.
Yarıştım onunla...
Zamanla yarışılmayacagını,
zamanla barışılacağını, zamanla ögrendim...

Insanı ögrendim.
Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler oldugunu...
Sonra da her insanın içinde
iyilik ve kötülük bulundugunu ögrendim.

Sevmeyi ögrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı oldugunu,
sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kuruldugunu ögrendim.

İnsan tenini ögrendim.
Sonra tenin altında bir ruh bulundugunu. ..
Sonra da ruhun aslında tenin üstünde oldugunu ögrendim.


Evreni ögrendim.
Sonra evreni aydınlatmanın yollarını ögrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek için önce çevreni
Aydınlatabilmek gerektigin ögrendim.

Ekmeği ögrendim.
Sonra barış için ekmegin bolca üretilmesi gerektigini.
Sonra da ekmeği hakça üleşmenin,
Bolca üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim.

Okumayı ögrendim.
Kendime yazıyı ögrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazı, kendimi ögretti bana...

Gitmeyi ögrendim.
Sonra dayanamayıp dönmeyi...
Daha da sonra kendime ragmen gitmeyi...

Dünyaya tek başına meydan okumayı ögrendim genç yaşta...
Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektigi fikrine vardım.
Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektigine aydım.

Düşünmeyi ögrendim.
Sonra kalıplar içinde düşünmeyi ögrendim.
Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yikarak düşünmek
oldugunu ögrendim.

Namusun önemini ögrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
gerçek namusun, günah elinin altindayken, günaha el
sürmemek oldugunu ögrendim.

Gerçegi ögrendim bir gün...
Ve gerçegin acı oldugunu...
Sonra kararında acının, yemege oldugu kadar hayata da
lezzet kattığını ögrendim.

Her canlının ölümü tadacağını,
Ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.

Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim.
Olur ya ...
Kalp durur ...
Akıl unutur ...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur ...

[RaMLe]

Sevgide güneş gibi ol,
dostluk ve kardeşlikte
akarsu gibi ol,
hataları örtmede gece gibi ol,
tevazuda toprak gibi ol,
öfkede ölü gibi ol,
her ne olursan ol,
ya olduğun gibi görün,
ya göründügün gibi ol
Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeyiz
Şu tertemiz tarlaya başka bir tohum ekmeyiz biz...
"Topraktan biten güller solar gider,
gönülden biten güller daimidir"

[Askin-Elif-Hali]

*” Nice insanlar gördüm, üzerlerinde elbiseler yoktu. Nice elbiseler gördüm, içlerinde insanlar yoktu.”
*”Bu hırka içinde olduğunuz müddetçe ne kimseden incinir, ne de kimseyi incitirsiniz.”
*”Cübbe ve sarıkla insan bilgin olmaz. Bilginlik insanın özünde bulunan bir hünerdir.”
*”Adam, sakalla adam olsaydı keçiler de adam olurdu. Çünkü her keçinin sakalı, bıyığı var; ancak keçi kötü bir kılavuzdur. Kendisine uyanları peşine takar kasaba götürür.”
*”Gam gönülden neyi döker, neyi sökerse, karşılık olarak daha iyisini getirir.”
*” Dünya kuru bir istek, faydasız bir oyuncaktan ibarettir.Bizler de onların çocuklarıyız.
*” Ne kadar zengin olursan ol, yiyebileceğin kadar yersin.”
*”İnsanların faydalısı, insana faydalı olanıdır.”
*”Pekmez içinde ne kaynatılırsa kaynatılsın, pekmez adını alır. Bilgi de nurla karışır, kaynatılırsa inatçı bile bilgiyle aydınlanır.
*” İkiyüzlünün özür dilemesi kabul edilmez, güzel de değıldir. Çünkü özür onun dilindedir. Gönlünde değil.”
*” Seviyoruz ve hayatımızın güzelliği o yüzdendir.”
*” Kargalar ötmeye başlayınca bülbüller susar.”
*”Sabır, ulaşmanın anahtarıdır.”
*” Kin sapıklığın da aslıdır, kâfirliğinde.”
*” Sabrın sonunda açlık, iki misli oldu mu, arpa ekmeği helva kesilir.”
*”Biz güzeliz sende güzelleş, bizim huyumuzla
huylan, başkalarının huyunu bırak.
Cevher madeni olmak istiyorsan, gönlünü aç,
göğsünü deniz haline getir.”
*”Gene gel! Gene gel! Her ne isen gene gel!
Kâfirsen, ateşe tapıyorsan, puta tapıyorsan da, gene gel,
Bu bizim dergâhımız umutsuzluk dergâhı değil,
Yüz kere tövbeni bozmuşsan da gene gel!”