İKİ HİKAYE..

[nazayse]

Juan, motosikleti ile Meksika sınırına gelir.
Arkasındaki iki büyük çantayı gören sınır polisi
şüphelenir ve içinde ne olduğunu sorar .

Juan: 'Yalnızca kum', diye yanıt verince

polis: - Aç bakalım çantaları, der.

Juan çantaları açar, polis didik didik kontrol etmesine
rağmen kumdan başka birşey bulamaz çantada !
Bununla yetinmeyen polis, gece yarısına kadar kumu her tür
tahlilden geçirtir ancak saf kumdan başka birşey yoktur !

Polis, çantalarını Juan'a geri verir ve
sınırdan geçmesine izin verir.

Ertesi gün Juan Motosikletinin arkasında iki büyük
çantayla tekrar sınırda belirir. Polis Juan'ı
gene durdurur, didik didik arar, birşey bulamaz ve Juan'ı
serbest bırakmak zorunda kalır.

Bu olay, polis emekli
olana dek yıllarca devam eder !
Bir gün emekli polis Meksika'da bir barda otururken
Juan'ın içeri girdiğini görür ve derhal yakasına yapışır;

-Senin yıllardır birşeyler kaçırdığından eminim.Çıldıracağım
Geceleri uyku uyuyamıyordum senin yüzünden. Lütfen
anlat bana ne kaçırdığını. Aramızda kalacağına emin olabilirsin.

Juan gülümseyerek yanıtlar:
'Motosiklet'

DETAYLA BOĞUŞURKEN ÖZÜ KAÇIRMAYALIM


ESAS AKIL


Bir akıl hastanesini ziyareti sırasında, adamın biri sorar:
- Bir insanın akıl hastanesine yatıp yatmayacağını
nasıl belirliyorsunuz?

Doktor: - Bir kuveti su ile dolduruyoruz. Sonra
hastaya üç şey veriyoruz. Bir kaşık, bir fincan ve bir kova. Sonra
da kişiye küveti nasıl boşaltmayı tercih ettiğini soruyoruz.
Siz nE yapardınız?

Adam: - Ooo ! Anladım. Normal bir insan kovayı tercih eder.
Çünkü kova kaşık ve fincandan büyük.

- Hayır, der doktor.
Normal bir insan küvetin tıpasını çeker.

BİZE SUNULANLARIN DIŞINDA DA ÇÖZÜM BULABİLMEKTİR AKIL

-----------------------------

[Askin-Elif-Hali]

DETAYLA BOĞUŞURKEN ÖZÜ KAÇIRMAYALIM...
emegine saglık....hayata dair bir hikaye de benden nazaysemmm...

ELİMİZDEKİLERİNİN KIYMETİ...
Üstlerine küçük gelen yırtık pırtık mantolar giymiş iki çocuk, birbirlerine sokulmuş dış kapının önünde duruyorlardı. "Kullanılmış kağıt var mı bayan?" Meşguldüm.Yok deyip onları başımdan savmak istedim, ama o sırada gözüm ayakkabılarına ilişti. Karla kaplanmış ince sandaletlerden giymişlerdi.

"İçeri girin, size bir fincan sıcak kakao yapayım" dedim. Bir şey demediler. Islak sandaletleri şöminenin önünde izler bıraktı. Dışarıda soğuğa karşı kendilerini biraz toparlamaları için onlara kakao ile reçelli ekmek verdim. Sonra mutfağa geri döndüm. Odadan hiç ses gelmemesi dikkatimi çekti. İçeri baktım. Kız, boş kakao fincanını iki elinin arasında tutmuş, içine bakıyordu. Oğlan, düz bir sesle sordu:

"Bayan siz zengin misiniz?"

Kanepelerin eskimiş kılıflarına baktım.

"Zengin olmak mı, hayır tabii ki zengin değilim" dedim.

Kız fincanını dikkatle tabağına yerleştirdi.

"Fincanlarınızla tabaklarınız takım da" dedi.

Sesinde bir açlık vardı, ama bu karnının açlığı değildi. Sonra kağıt çuvallarını yüklenip gittiler. Teşekkür etmemişlerdi. Etmeleri de gerekmiyordu, çünkü daha fazlasını yapmışlardı. Buz mavisi seramik fincanlar ve tabakları takımdılar. Mutfağa geri döndüm patateslere baktım, et suyuna karıştırdım. Patates ve et suyu, başımızı sokacak bir ev, bir işi olan kocam, mutlu bir yaşamım. Bunlar da takımdı. Ve galiba ben gerçekten zengindim.

Sandalyeleri şöminenin önünden kaldırdım, odayı topladım. Küçük sandaletlerin çamurlu izleri hâlâ şöminenin önündeydi. Onları temizlemedim. Silmeyeceğim de. Olur da unutuveririm ne kadar zengin olduğumu…